Hallo,
deze week wil ik twee video’s met je delen. Een over Oekraïne (zie ps) en een in het kader van Project 22, mijn zoektocht naar concepten van de 22ste eeuw.
Deze week was ik in Amsterdam. Ik mag dit jaar meewerken aan Brainwash Festival, een denkfestival in Amsterdam (ja-ha!, dat wordt wijs). Op wandel door de stad kwam ik nieuw werk van Superflux tegen. Dat is een speculative design bureau waarvan enkele dingen te zien waren in “Hello, Robot” (de tentoonstelling waarin ik mocht meewerken enkele jaren geleden). In deze galerij werd ik plots geraakt door een zin. Zo een zin die ik hoop nooit te vergeten. Daarover deze editie.
Maar eerst die andere video, over Kiev. Of hoe een Youtube travel-vlogger uit Oekraïne zijn thuisstad beschrijft. Prachtig. Pakkend.
Fredo
Invocation for Hope
“Refuge for Resurgence”, zo heet de installatie waarvan de foto hierboven komt. Vrij vertaald: toevluchtsoord voor heropleving.
Wat je ziet? Een mis-en-scene rond een eettafel. De borden zijn gelijmd. Het bestek bij elkaar geknutseld. De stad in de achtergrond staat onder water. Planten en dieren vinden hun weg in verlaten gebouwen. De tafel is gedekt. Maar niet enkel voor de mens. Er is ook plaats voor de dieren. Ze eten mee.
Er spreekt hoop uit de installatie. Post apocalyptisch, maar toch vol leven.
Hetzelfde geldt voor de installatie “Invocation for Hope”. Op het eerste zicht confronterend. Een bos met verbrande bomen. De sporen van vernieling. Je wordt verplicht in de spiegel te kijken. Als mens. Als mensheid. Maar dan veranderd het verhaal en wordt de boodschap een van hoop.
“A hope for new, collaborative world-making. Worlds where humans and non-humans carve and shape their destinies together. An ecology of refugee species in reflection, taking strength in each other. Taking courage in the mere fact that they are not alone, that as long as there is life there is hope.”
Invocation For Hope - Video
Deze video toont je de installatie. Trakteer jezelf en kijk er even naar. In 5 minuutjes stelt Superflux een paradigmashift voor. Namelijk die waarin de mens niet meer de maat van de dingen is. Die shift is nodig om de klimaat-verandering te overleven. “Climate change is not a problem we can ‘solve’ but rather a predicament we must navigate with responsibility and urgency” zeggen ze hierover. De Financial Times beschrijft hun werk daarom als Post-Antropoceen. Laten we daarvan een concept van de 22ste eeuw maken. Goed?