Fuck 2022
Waarom is het zo moeilijk over een ander systeem te spreken zonder belerend of vervelend over te komen?
'Dat krijgen we nooit aan onze kinderen uitgelegd' zei ze. En het ging niet over de klimaatopwarming.
Deze week sprak ik met een van de lezers van deze nieuwsbrief over de stress die de kerstperiode met zich meebrengt. Ze had haar familie gevraagd om de cadeautjes traditie te herdenken. Niet enkel omdat ze de Marie-Kondo-queen van de familie is, maar ook omdat ze worstelt de consumptie industrie die met de eindejaarsperiode gepaard gaat. Daarom had ze voorgesteld om dit jaar geen cadeautjes te geven. Waarop haar zus antwoordde: 'Dat krijgen we nooit aan onze kinderen uitgelegd'.
Die zin. Vind ik. Echt. Verbluffend.
Ik begrijp natuurlijk de teleurstelling van de kinderen. En ik herinner me ook nog goed hoe zenuwachtig ik was, vijf jaar geleden, toen ik mijn familie vroeg minder dingen te krijgen op Kerst. Maar deze week dacht ik ook: she is missing the point. De klimaatopwarming. Hoe krijgen we dàt ooit aan onze kinderen uitgelegd? We weten wat we moeten doen: de opwarming van de aarde tot 1,5 graad beperken. En we weten dat onze inspanningen en maatregelingen hiervoor ontoereikend zijn. We are missing the deadline.
Kortom, wat is ons antwoord op de vraag van onze kinderen dat onze generatie het zo maar heeft laten gebeuren? Welke verklaring krijgen wij trouwens van de generaties voor ons, onze ouderen, die het rapport van de Club van Rome genegeerd hebben?
En terwijl deze en nog een batterij andere vragen door mijn hoofd schieten, word ik geconfronteerd met een ander probleem. Met name zodra ik over alternatieve scenario’s of systemen begin, klink ik als een smart ass of zeurpiet. Een leraar. Een vingerwijzer. Een vegetariër. (Sorry, grapje)
Dat heeft te maken met het gegeven dat we nog geen taal hebben voor een andere toekomst. Het alternatief voor te veel consumptie heet consuminderen. Het antwoord op onze obsessie met groei: de-growth. De mens niet meer in het centrum: post-humanisme.
En alhoewel al deze concepten interessant zijn, sexy zijn ze niet. Ze helpen vooral niet om bruggen te bouwen en mensen te enthousiasmeren. Lat staan hun gedrag te veranderen. Post-humanisme is intellectueel verwarrend, de-growth zorgt voor instant ruzie en consuminderen is gewoon een gruwelijke term.
Anders gezegd. Je bent een pretbederver als je pleit voor deze zaken. Net zoals die mensen die geen cadeaus willen voor Kerst.
Maar het hoeft niet zo te zijn.
‘22nd Century Renaissance’
Fuck 2022, dacht ik een jaar geleden, ik sla dit jaar over en verleg mijn focus naar de 22ste eeuw. Via mijn nieuwsbrief ging ik onderzoek doen naar de concepten van de 22ste eeuw. De realiteit dwong me om net heel hard in het nu te leven waardoor van schrijven niet veel in huis gekomen is.
Ondertussen zijn we een jaar verder. Ik heb niet het gevoel dat we er mondiaal op vooruit gegaan zijn. Maar ik ben wel blijven studeren en onderzoeken. En in dat onderzoek heb fabuleuze dingen en ideeën ontdekt. Over hoe bewustzijn werkt, wat we kunnen leren van de natuur, de rol van activisme, de realiteit van de energie transitie, de relatie tussen klimaatopwarming en biodiversiteit, de impact van de kleinste deeltjes in de wereld, welke organisaties het verschil maken… Zo interessant allemaal.
Door de research klonk steeds meer een hoopvolle boodschap: de 22ste eeuw wordt geweldig. Er zal sprake zijn van renaissance. Het begin van een ander tijdperk, een nieuwe beschaving. Ja, zoals in de 15de eeuw. Een bloeiende cultuur, maar deze keer voor mens én natuur.
Het is een gedachte-experiment dat ik de ‘22nd Century Renaissance’ heb genoemd. Een renaissance betekent wedergeboorte. Dat betekent dus dat bestaande gebruiken en inzichten weer aan kracht zullen winnen.
Hoe we tot die Renaissance geraken is echter onduidelijk. Dat moeten we nog ontdekken. Wel duidelijk: het zal geen makkelijke weg zijn. Een renaissance suggereert namelijk ook dat we vandaag in de middeleeuwen leven. Dat onze kleinkinderen over ons zullen spreken alsof we vast zaten. Blind waren.
De 22nd Century Renaissance is mijn metafoor om de balans op te maken. Wat valt er te ontdekken, wat kunnen we leren? De metafoor dwingt ons ook te benoemen wat moeten we achterlaten of veranderen. Het is bovendien een uitnodiging om met de kaartlezers in gesprek te gaan. Zij die een pad naar de toekomst aan het beschrijven zijn. Welke schrijvers, ideeën of ondernemers zijn future proof? En daarnaast is het een toekomstbeeld dat mij hoop geeft. Jou ook?
Dus ken je mensen die mee willen reizen? Stuur ze dan deze nieuwsbrief door. Zag je een onderzoek dat ik moet lezen? Laat het me weten. Mijn 2023 ambitie is om weer wekelijks te publiceren (geen idee of het me lukt).
In tussentijd kan je luisteren naar deze playlist. Deze week met piano muziek van Duval Timothy. 🎹
Tot volgende week.
Fredo
Laat die wedergeboorte maar komen!
Kwestie van interessant onderzoek: de aanmaak van oxytocine (het knuffelhormoon) zou bevorderend zijn voor de ontwikkeling in de hersenen, zelfs op volwassen leeftijd. Dit effect is waargenomen bij tests op muizen.
https://medicalxpress.com/news/2022-12-brain-plasticity-oxytocin-neural-adult-born.html?fbclid=IwAR1nADs3NAH5FJSXTo82MISvV_A8QMfG2PzGEu40AhA5OQZeB-ORW31CLMM
Helemaal interessant wordt het voor mij wanneer je weet dat het luisteren naar muziek oxytocine helpt aanmaken, net zoals meezingen dat doet.
Merci voor de piano-playlist - hier is er een eentje om op mee te zingen. 🎤
https://youtube.com/playlist?list=PLlUIaJSL7Vp6yx7lEKZijmqZ9uGprfVLG