We bestaan bij de gratie van de relatie
Over interconnectedness, interdependence, interbeing en alles tegelijk in mijn hoofd.
Ben je ook nieuwsgierig?
Naar filosofie? Naar technologie? Naar innovatie?
Naar muziek? Naar cultuur? Naar natuur?
Of naar de medemens?
De leven?
Dan is deze nieuwsbrief iets voor jou.
Ben je ook in onvrede?
Over de manier hoe we de dingen organiseren,
hoe we alles interpreteren,
hoe we tegenover elkaar (denken te) staan,
hoe we onze aandacht weggooien?
Als mens en maatschappij.
In deze nieuwsbrief bekijken we de dingen anders.
We proberen om de hoek te kijken.
Naar de toekomst.
Naar de lange termijn.
Naar de 22ste eeuw, desnoods.
Naar de wereld van de kinderen van onze kinderen.
Samen gaan we op zoek,
naar andere denkbeelden.
Een andere mindset.
We geven taal aan een nieuw verhaal.
We zoeken en we vinden hoop.
Want er is veel mogelijk
als we het samen doen.
Hallo,
soms weet ik niet wat te schrijven, heb ik even niets te vertellen.
Dan neem ik iets te lezen (een van die vele boeken die ik nog niet uitgelezen heb). Ik verplicht mezelf om mijn denken te versnellen. En ik schrijf. Het is werken, maar het lukt.
Soms heb ik te veel te vertellen. Zit er te veel in mijn hoofd.
Dan neem ik een papier en maak een schemaatje. Ik verplicht mezelf te wachten en te vertragen. Want een goede tekst schrijven, lukt dan toch niet.
Vorige week was zo een week. Ik sloeg een nieuwsbrief over, want ik had te veel te vertellen.
Context?
Wel.
In de laatste nieuwsbrief sprak ik over een documentaire op Netflix waarin twee mensen een boerderij uit de grond stampen. En hoe ze leren dat alles in de natuur met elkaar verbonden is. “We bestaan bij de gratie van de relatie” schreef ik op het einde.
En terwijl jullie me lieten weten dat je dat een mooie zin vond, besefte ik meer en meer dat ik niet klaar was met die uitspraak. Er zat zoveel meer achter. Meer voorbeelden en verhalen, maar ook vooroordelen en overtuigingen. Het voelde alsof ik, met die zin, de deur van een bibliotheek had opengedaan.
Ik nam een papiertje en maakte een schema met in het midden het woord interconnected. Het zou me helpen om te beslissen waar ik over kon schrijven.
Het eerste wat ik er naast schreef, was het woord natuur. Daar ging de documentaire uiteindelijk over.
Interconnectedness in de natuur. Ik kon schrijven regenerative, biodiversiteit, ecosystemen, wateroverlast, bio-boeren…
Dat bracht me bij het lichaam. Wat we eten enzo: microbioom, seizoensgroenten, maar ook dna, water, wandelen, ademenen... Het heeft allemaal invloed op elkaar.
Via ademen kwam ik ook bij de mentale manifestaties terecht. Wat gebeurt in ons hoofd: aandacht, meditatie, nieuwsgierigheid, spiritualiteit, kracht en vertrouwen…
Dat laatste brengt natuurlijk een sociale laag aan het licht. De verbondenheid of interconnectedness komt vaak samen door middel van verhalen, taal, muziek, technologie, belief systems en dus ook macht en politiek…
En dat brengt ons bij de industrie. De harde manifestatie van het feit dat alles met elkaar verbonden is. De globale economie waarin we leven, de supply chains, de energy grids, het complexe financiële systeem, hoe we wonen, hoe we leven, hoe we bewegen. Kortom, onze stad, onze huizen, ons eten...
Ondertussen had ik zin om tussen alles streepjes te trekken. Om de linken te leggen. En er een netwerk van te maken.
Wat heb ik geleerd uit deze oefening?
het is een slecht idee een nieuwsbrief te schrijven over al deze topics tegelijk.
Het is een boek.
Het is niet onlogisch dat als je over interconnectedness wil schrijven, je het over alles tegelijk wil hebben. 😂
het gaat niet enkel over interconnectedness maar over interdependence. Deze zaken staan namelijk niet enkel met elkaar in relatie, ze zijn afhankelijk van elkaar.
we kunnen wateroverlast niet los zien van hoe we met het land omgaan…
we kunnen hoe we met het land omgaan niet los zien van hoe we eten produceren…
we kunnen eten niet los zien van gezondheid..
we kunnen wat we eten en gezondheid niet los zien van wat er in ons hoofd afspeelt..
enzoverder…
we kunnen enzoverder niet schrijven zonder ook enzovoorts te zeggen…
dit betekent dat je de zaken niet los van elkaar kan zien. Of anders gezegd: je kan niets isoleren. Ze zijn verbonden in een netwerk van relaties.
Meer nog. Een entiteit isoleren betekent een andere entiteit beschadigen.
Hier manifesteert zich de gravity van het onderwerp. De eigenlijke reden waarom ik vorige week niet aan schrijven kon beginnen. Omdat deze kijk zo hard ingaat tegen de logica van ons huidig denken.
In ons hart voelen we dat we deel uitmaken van een groter geheel. De Boeddhistische monnik en vredesactivist Thich Nhat Hanh sprak over interbeing. Hiermee wou hij niet alleen wou beschrijven dat alles met elkaar verbonden en van elkaar afhankelijk is, maar dat het welzijn van één ding verbonden is met het welzijn van alles.
Maar in ons hoofd en in ons denken halen we de zaken uit elkaar. We isoleren de uitdagingen tot aparte entiteiten. Je gaat naar de huisarts met darmklachten en komt thuis met een afspraak bij de specialist. Je zou kunnen zeggen dat we, sinds we sedentair gingen leven, separatisten geworden zijn.
En dat zorgt voor oorlog en conflict. In ons hoofd, in ons lichaam, in de wereld. Letterlijk, op het land.
Binnen mijn metafoor van de renaissance van de toekomst geloof ik dat we het separatisme gaan overstijgen. We gaan het, vroeg of laat en niet zonder slag of stoot, achter ons laten en inruilen voor een andere kijk. Een kijk waarin de relatie centraal staat.
En terwijl jij nu denkt: “Fredo, je bent naïef”, denk ik: “ja, wacht maar, tot volgende week, dan hebben we het over kwantumfysica”.