Ken of ervaar je Deep Time?
In deze nieuwsbrief beschrijf hoe ik deze zomer Deep Time voor het eerst beleefde. En waarom ik er nu pas een nieuwsbrief over schrijf. Ha.
Ben je ook nieuwsgierigheid?
Naar filosofie? Naar technologie? Naar innovatie?
Naar muziek? Naar cultuur? Naar natuur?
Of naar de medemens?
De leven?
Dan is deze nieuwsbrief iets voor jou.
Ben je ook in onvrede?
Over de manier hoe we de dingen organiseren,
hoe we alles interpreteren,
hoe we tegenover elkaar (denken te) staan,
hoe we onze aandacht weggooien?
Als mens en maatschappij.
In deze nieuwsbrief bekijken we de dingen anders.
We proberen om de hoek te kijken.
Naar de toekomst.
Naar de lange termijn.
Naar de 22ste eeuw, desnoods.
Naar de wereld van de kinderen van onze kinderen.
Samen gaan we op zoek,
naar andere denkbeelden.
Een andere mindset.
We geven taal aan een nieuw verhaal.
We zoeken en we vinden hoop.
Want er is veel mogelijk
als we het samen doen.
Hi,
eerst en vooral bedankt voor de mooie reacties op de nieuwsbrief over een Sabbat en hoop. Opvallend: geen enkele lezer maakte de link tussen hoop en religie. In onze katholieke traditie wordt hoop gekoppeld aan de kracht of belofte van God. Dat doe ik niet. En ook niemand van mijn lezers blijkbaar. Betekent dit dat wij allemaal seculier zijn? En zoja, betekent dit dat we hoop putten uit menselijk gedrag? Kortom, uit de keuzes die we maken?
In deze nieuwsbrief beschrijf hoe ik deze zomer Deep Time voor het eerst echt beleefd heb. Daar, op een berg, tijdens een wandeltocht in de Alpen.
Neen, geen deep work of deep learning. En ook geen deep house of deep throat (de film natuurlijk). Maar Deep Time.
Dat is een jong begrip, althans vanuit een deep-time-bril. Want Deep Time beschrijft de geologische tijd. Ofte, de lange lange periode op aarde voor de mens zich manifesteerde. De term komt van John McPhee in 1981, het concept werd voor het eerst beschreven in 1788 door James Hutton. Hij botste in Schotland op twee rotslagen die onmogelijk op elkaar konden liggen zonder dat er duizend (zoniet miljoenen) jaren tussen lagen.
Op dat moment, de 18de eeuw, was het radicaal te denken dat de aarde ouder was dan de bijbel ons liet geloven. Vandaag betekent Deep Time iets anders. Maar het is even radicaal. Namelijk dat de mens slechts een fractie van de geschiedenis van de aarde is. De mens is historisch gezien maar een vingerknip. A blink of eye. (En toch doen we alsof we hier de baas zijn)
Ik leerde het concept kennen in A Good Ancestor, het boek waar ik vorige week ook over schreef. Deep Time Humility is volgens de auteur Roman Krznaric een van de 6 formules om lange termijn denken te leren.
Om eerlijk te zijn had ik tijd nodig om deep time te begrijpen. Andere adviezen zoals Cathedral Thinking resoneerde instant. En alhoewel ik de theorie over deep time wel begreep, beleefde ik pas deze zomer echt een gevoel van deep time connection.
Waar?
Op een berg.
Ik was op trektocht met mijn vriendin. Het was dag 2. Onze telefoons hadden geen bereik meer. We hadden net de top van Le Cheval Blanc (2831m) bereikt en waren aan de lange afdaling naar onze refuge begonnen. Het was op deze plek dat we dinosaurus-sporen zouden zien.
Zouden, schrijf ik. Want we hebben ze nooit gezien. Doordat het in mei nog gesneeuwd had, lagen de dinosporen onder een wit tapijt.
Het was juli. De sneeuw was aan het smelten. We sprongen van steen tot steen en hoorden het water onder onze voeten stromen. De stroom was onzichtbaar. Net zoals de dinosporen. Het maakte het tijdsbesef des te sterker.
De echte Deep Time revelatie kwam een dag later. Enerzijds door het besef dat die dinosaurussen eigenlijk strandfossielen waren. Voetsporen van een dinosaurus op een strand. Miljoenen jaren geleden wandelden dinosauriërs op een strand aan zee. Vandaag is het een steen op een berg, zonder 4G.
Maar ook omdat we ondertussen, een dag later, aan de voet van de bergflank stonden. Het smeltwater van de sneeuw en van de gletsjers was een waterval geworden. Een machtig spektakel. Zie hoe klein ik ben.
Toch bijzonder.
Hoe de tijd loopt.
Het water stroomt.
De mens passeert.
Sinds deze reis wist ik dat ik een nieuwsbrief wilde schrijven over deze ervaring. Maar ik zat ook een beetje in de knoop. Want hoezeer ik nu begrijp wat Deep Time Humility echt betekent, het is maar een deel van het verhaal. Het is maar een deel van de opdracht.
Wat moet ik ermee, vraag ik al een tijdje af?
Wat kunnen we hieruit leren?
Ten eerste.
Ja, we mogen als mens een beetje bescheidener zijn. Maar we mogen ook ondernemend en ambitieus zijn. Het is wat - volgens mij - ons onderscheidt van de andere bewoners op deze planeet: dat we kunnen plannen en de tijd abstraheren in uitvindingen en technologieën. (We doen het echter niet altijd op een goede manier.)
En dat brengt me terug naar de quote van Edward Abbey die ik al eens met jullie deelde: “It is not enough to fight for the land; it is even more important to enjoy it.” Laten we de zin even omdraaien: it is not enough to enjoy the land, it is even more important to fight for it. Met al onze vindingrijkheid, talenten en technologieën.
Ten tweede.
Om dat te doen, besefte ik deze zomer, moeten we eerst van mindset veranderen. Een eenvoudige switch in de manier hoe we naar de wereld kijken. Met aandacht voor de lange termijn en voor meer verbinding tussen mens en natuur. Voor al die dingen waarover we schrijven en lezen. En waarvan we voelen dat het een andere wereld belooft.
Ik ben ervan overtuigd dat iedereen de switch kan maken.
Ik zie steeds meer mensen de switch maken.
En ik geloof dat we die keuze allemaal zullen maken.
Verder lezen / reizen?
Je kan de plek in Schotland bezoeken: Google Maps
Deep Time inspireert kunstenaars: op BBC.
En ook meer schrijvers en wetenschappers: in De Groene.
Ik ging in april op zoek naar de oudste boom van het land.