Ben je ook nieuwsgierig?
Naar filosofie? Naar technologie? Naar innovatie?
Naar muziek? Naar cultuur? Naar natuur?
Of naar de medemens?
De leven?
Dan is deze nieuwsbrief iets voor jou.
Ben je ook in onvrede?
Over de manier hoe we de dingen organiseren,
hoe we alles interpreteren,
hoe we tegenover elkaar (denken te) staan,
hoe we onze aandacht weggooien?
Als mens en maatschappij.
In deze nieuwsbrief bekijken we de dingen anders.
We proberen om de hoek te kijken.
Naar de toekomst.
Naar de lange termijn.
Naar de 22ste eeuw, desnoods.
Naar de wereld van de kinderen van onze kinderen.
Samen gaan we op zoek,
naar andere denkbeelden.
Een andere mindset.
We geven taal aan een nieuw verhaal.
We zoeken en we vinden hoop.
Want er is veel mogelijk
als we het samen doen.
Hey,
in 2024 zou ik je graag minder lange nieuwsbrieven schrijven. Kortere updates, minder gestructureerd dan de editoriale edities. Met een centrale vraag of gedachte. Of met een leestip of 2.
Deze nieuwsbrief is er zo een.
De eerste leestip is er bovendien een van mezelf.
Yolo.
Aangezien er vorige week nog veel auto-replies opstonden, deel ik de nieuwsbrief van vorige week nog eens met jullie. Het was een samenvatting van een jaar Renaissance denken. Het was ook de aanzet van ons manifest en behandeld deze drie uitdagingen:
We vertellen een ander verhaal. 📖
We kiezen voor hoop. 🙌
We herdenken onze relatie met de natuur. 🌱
Meer daarover in de wrap-up van vorige week.
Wat houdt ons tegen?
Sinds 2019 geef ik gastles aan de Faculteit Ingenieurswetenschappen en Architectuur van mijn alma mater, de UGent. Professor Erik Mannens nodigt me sindsdien uit om de studenten een andere kijk op de tech- en innovatiewereld te geven. Een waarin de mens - en ondertussen ook planeet - centraal staat. Ik krijg als het ware carte blanche om de studenten uit te dagen in hun denken.
In die lessen vertel ik ook over de transitie naar een ander verhaal. En elke keer dat ik dat doe, verrassen de toekomstige ingenieurs me met hun aandacht en hun vragen. ‘Wat houdt ons tegen om een ander verhaal te vertellen?’ vroegen de studenten me ooit. Ik heb sindsdien 8 redenen verzameld voor mijn les:
Afleiding (wall-e, nieuws, information flooding)
Geloof dat er geen alternatief is (neoliberalisme)
Polarisatie (waardoor geen exploratie)
Tech & wetenschap = complexe wereld (en een mannenwereld)
Maximalisatie van macht (lees: niet iedereen wil de macht afgeven)
Gebrek aan kennis over natuur (intelligentie, ecosystemen)
Sterke mentale concepten (scaling, growth, data, techfix)
Korte termijn obsessie (myopia)
Opvallend is dat de vragen van de studenten steeds gaan over hoe we de transitie kunnen organiseren, niet of die er überhaupt komt. Dat wordt niet in twijfel getrokken. De cynicus zal argumenteren dat de studenten nog jong zijn. Maar volgens mij voelen ze gewoon ook dat het huidige systeem niet meer voldoet.
Er is echter een olifant in de kamer die ik niet benoem, en dat is dat een nieuw verhaal ook afscheid van het oude verhaal betekent. En afscheid nemen is een emotionele reis. Het is aanpassen. Het is lastig. (Maar daar wil ik de jonge twintigers niet mee lastigvallen.)
Een persoonlijke anekdote.
Vorig jaar schreef ik jullie hoe ik de oudste boom van het land bezocht. Het was een deel van mijn zoektocht om mijn blik van korte naar lange termijn te verleggen. Wat ik jullie niet vertelde, is dat ik de dag nadien besloot niet (meer) te drinken. Er was geen voornemen of belofte aan verbonden. Evenmin was er een noodzaak of een deadline.
Ik besloot gewoon even nuchter te blijven. En een week later nog steeds. En een maand later nog steeds. En nu, acht maanden later, nog steeds.
Ik mis de tijd dat ik dronk. Drinken was een deel van mijn identiteit. Drinken hoorde bij vriendschappen. Bij ontspanning. Bij reizen. Bij dj-en.
Ik rouw om de Fredo van toen. Maar ik heb geleerd dat ik me beter en sterker voel als ik nuchter ben. Er is meer leven. Meer valt er niet over te zeggen.
En ja, af en toe drink ik eens mee met vrienden. Maar er is een ander verhaal over mezelf aan het groeien. Een verhaal dat dichter bij mezelf ligt dan voorheen.
Ik geloof dat dit ook de manier is hoe we tot een ander economisch en cultureel verhaal zullen evolueren. Niet omdat het oude niet meer mag of kan, maar omdat het nieuwe beter en gezonder is. Een met meer leven. Van welvaart naar welzijn.
Enkel door te rouwen en afscheid te nemen van het oude verhaal, is er plaats voor een nieuw verhaal. Of zoals Christine Caine het verwoordt:
“Sometimes when you find yourself in a dark place you think you’ve been buried, but you’ve actually been planted.”
En zo zijn we terug bij de natuur beland.
tot volgende week,
Fredo