Hype van het moment is een appje waardoor je kan praten met historische figuren. Je kan een gesprek voeren Beethoven of John Lennon. Je kan ook een groepschat opstellen en dekolonisatie bespreken met Hitler, Heidegger en Hannah Arendt. Met wie zou jij willen praten?
Ik vraag Michelangelo even wat ik moet bezoeken in Rome, want terwijl je deze nieuwsbrief ontvangt ben ik op studiereis in de eeuwige stad. Bestaat er een betere plek om lange termijn denken te doen dan in het openluchtmuseum dat Rome is? Op de agenda: architectuur en kunst uit de renaissance. Volg mee via Instagram.
Zoals je merkt ben ik het kader van deze nieuwsbrief nog aan het schetsen. In vorige edities vroeg ik me af wat langetermijndenken eigenlijk is. Waarom de 22ste eeuw zo aantrekkelijk is en welke competenties we nodig hebben (embrace ambivalence). Volgende keer heb ik het over het concept renaissance.
Daarna wil ik domein specifieke zaken onderzoeken.
Onze relatie tot de natuur
onze afhankelijkheid van economische groei
de status van energie
de kracht van de hersenen en wat we weten
dagelijkse gewoontes (om tijden van verandering door te gaan)
…
Als je suggesties, ideeën of vragen hebt, ik hoor ze graag. Laat ze achter in de comments of stuur ze op Linkedin.
Teletijdcafé
Deze week organiseerde de Faculteit Ingenieurswetenschappen en Architectuur van Ugent een tweedaagse om over de toekomst na te denken. In een teletijdcafe werd de vraag gesteld hoe het ingenieursonderwijs van 2050 er zal uitzien. Ik werd uitgenodigd om een talk te geven (in een kapel!) over de ingenieur van 2050 als inspiratie voor een panelgesprek nadien. Dat komt ervan van al de gedoe over de 22ste eeuw.
De reden dat de horizon op 2050 werd gelegd, is omdat er ook een nieuwe campus komt. Interessante uitdaging, want terwijl er moet nagedacht worden over een future-proof onderwijsgebouw, is er een acuut tekort aan ingenieurs in de arbeidsmarkt.
“De ingenieur van de toekomst zal een mens zijn”, zei de Decaan ter introductie van de tweedaagse. Op zich al een vreemd statement. Waarom geen robot of ai? Mijn eerste reflex - na de paniek aanval (waarom heb ik hier weer ja op gezegd?) - was net om ChatGPT te bevragen.
It is difficult to say exactly what an engineer in 2050 will learn during their education, as the field of engineering is constantly evolving and new technologies and methods are constantly being developed. However, it is likely that engineers in 2050 will be expected to have a strong foundation in traditional engineering disciplines such as mechanical, electrical, and civil engineering. Additionally, they will likely be required to have a good understanding of advanced technologies such as artificial intelligence, machine learning, and advanced materials. They will also likely be trained in sustainable and environmentally friendly practices, as well as safety protocols and regulations.
Another area that would be of paramount importance, would be a better understanding of data-driven approaches in engineering, specially, they would be expected to be able to gather, process and model large amounts of data from various sources, and also be able to develop algorithms and models to make sense of data.
Finally, engineers of 2050 will also likely be trained in interdisciplinary teamwork, as many engineering projects today are becoming increasingly complex and involve collaborations across multiple fields.
Opvallend is dat de AI niet echt loskomt van de status zoals we die vandaag kennen. De huidige trends binnen engineering worden op de toekomst geprojecteerd. Dat loskomen van vandaag bleek voor de deelnemers - allemaal mensen uit de onderwijssector - ook nagenoeg onmogelijk.
Self-Preventing Prophecy
Daardoor kwam het onderscheid tussen mogelijkheden en waarschijnlijkheden weer op de voorgrond. Ik vermeldde het vorige week al even. Het is een notie dat David Brin beschreef in zijn essay The Self-Preventing Prophecy. Brin is een Amerikaanse science fiction-schrijver, astrofysicus en futurist. Hij is vooral bekend om zijn science fiction-romans en -verhalen, die vaak speculeren over de mogelijke gevolgen van technologische en maatschappelijke ontwikkelingen. En met speculeren bedoel ik echt: speculeren. Zijn bekendste roman Startide Rising gaat over een ruimteschip in 2489 dat bewoond en bestuurd wordt door dolfijnen. Hij won er twee prijzen mee. David Brin is ook bekend om zijn werk als futurist. Zo heeft hij meegewerkt aan meerdere projecten en studies voor de overheid en bedrijfsleven. Steeds over toekomstige technologische ontwikkelingen en de impact ervan op de samenleving.
De term "The Self-Preventing Prophecy" werd door Brin bedacht om te verwijzen naar een situatie waarin een voorspelling van de toekomst zichzelf verhindert omdat mensen weten van de voorspelling en hun gedrag aanpassen om het te voorkomen. Een letterlijk voorbeeld hiervan zien we in de film "The Minority Report" uit 2002, gebaseerd op een verhaal uit 1956 van Philip K. Dick. De film bestond echter nog niet toen Brin The Self-Preventing Prophecy beschreef. Zijn essay is namelijk van 1999. Het begint zo.
What will the future be like? That question is very much on peoples' minds these days. Yet, as a "futurist" and science fiction author, I am much more interested in exploring possibilities than likelihoods, because a great many more things might happen than actually do.
Ja, ook in 1999 vroegen ze zich af wat de toekomst zou zijn. Niet onlogisch, aan de vooravond van een nieuw millennium. Ik was verrast hoe oude dit artikel was. Ikzelf moet de tekst ergens opgepikt hebben in 2015 of zo, in het kader van de tentoonstelling Hello Robot. Sindsdien ben ik die beeldspraak nooit vergeten. Grappig hoe een tekst ineens een knop kan omschakelen in je hoofd. Of beter: een knop indrukken. De ideeën leefden al in mijn hoofd. Het zijn vaak auteurs, kunstenaars en filosofen die me helpen taal te geven. Is dat bij jou ook zo?
Afterhours
Goed moment om het even over Afterhours te hebben, een project waar ik de voorbije maanden achter de schermen aan gewerkt heb. Afterhours is een reeks online events waarin professionals elkaar ontmoeten rond thema’s en uitdagingen van vandaag. Ondernemers, ingenieurs, managers, academici en, ja, ook kunstenaars of buitenbeentjes zijn welkom in de Afterhours community.
De events zijn gratis. De topics zijn relevant. Ga zeker eens kijken. Ik ben echt wel trots op het jaarprogramma dat ik samen met Eke (collega in Amsterdam) en Rutger (de founder) in elkaar aan het steken zijn. Hier lees waarom Rutger zijn nachtrust inruilt voor Afterhours: “My primary goal for 2023 is buying Twitter. My second goal is enabling you to make breakthrough connections”.
Over ambivalentie gesproken. Er is natuurlijk veel aandacht voor de korte termijn. Het project op de rails krijgen. De nodige groei vinden om het leefbaar te maken. Dat vind ik echt een superwijze uitdaging. Maar er is ook oog voor de lange termijn. Voor de indirect, onmeetbare impact die we creëren door mensen bij elkaar te brengen.
Afterhours is een serendipity machine, die mensen op een bijna-toevallige manier met elkaar in contact brengt. Het vertrekt vanuit de overtuiging dat we niet uit de clusterfuck aan uitdagingen gaan geraken door in onze silo te blijven. Zo hebben de topics waarover de events gaan eigenlijk allemaal met elkaar te maken hebben. Je kan geen bedrijf schalen en internationaliseren (Afterhours #5) zonder een gezonde company culture (Afterhours #3). Bij een gezonde company culture hoort ook een gezond hoofd, lijf en zelf voedsel (Afterhours #9).
Erik Mannens, professor aan de ingenieurswetenschappen kocht als eerste een jaarabonnement. Hij begrijpt dat alle uitdagingen en topics van de events aan elkaar gelinkt zijn. En dat net door te connecteren en praten met andere mensen - binnen of buiten je sector - je meer mogelijkheden dan waarschijnlijkheden kan zien. Dus laat de Historical Figures app links liggen - sorry Winston Churchill en Steve Jobs - en praat met de historische figuren van morgen in Afterhours.