Even de balans opmaken.
Ik kijk naar de politieke stemming en denk: is dit hoe we met de toekomst omgaan?
Hi,
De tijdsgeest vatten,
dat is deze nieuwsbrief.
De ideeën die onze denkwereld
(en dus onze wereld)
langzaam binnensluipen.
Ik schrijf in de ik-persoon
maar ik ben niet alleen.
Het is soms een moeilijke evenwichtsoefening:
wat is van mij
en wat is van ons allemaal (aan het worden)?
Dat is net het mooie aan ideeën.
De beste lijken ergens anders vandaan te komen,
ze vallen je te binnen.
Elk idee bevat het potentieel om van jou te worden.
En van de anderen met wie je ze deelt.
Deze nieuwsbrief versterkt ideeën,
stemmen en mogelijkheden.
Elke week opnieuw.
Zin om ideeën te delen
en ze van ons allemaal te maken?
“Kun jij je een leven inbeelden met meer luxe?” vroeg mijn dochter Gloria een tijdje terug. Ze bedoelde niet de luxe in ons huis, maar “nog meer technologie” in de wereld. Zelf kwam ze niet veel verder dan de luxe om minder met de smartphone bezig te zijn.
Wat verwacht de toekomstige generatie eigenlijk van de toekomst?
Dat is een vraag die mijn inziens meer aandacht verdient. Welke uitvindingen of verandering zijn er volgens hen nodig? Wordt de toekomst min of meer hetzelfde als vandaag of is het tijd voor een ander systeem? En kunnen we überhaupt nog een originele, andere toekomst verbeelden?
Als ik de politieke peiling van De Standaard en VRT NWS lees, herken ik een duidelijke roep voor iets anders. “De politieke strijd om de boze kiezer barst los", kopt De Standaard. Het opvallendste resultaat is echter niet de winst van Vlaams Belang of PvdA, maar het feit dat 31% van de Vlamingen “niemand” als populairste politicus aanduidt. Die “niemand” behaalt meer dan de top 3 politiekers samen.
De roep voor een ander systeem is luid in zijn afwezigheid.
Daarom maakte ik, terwijl Beyoncé haar Renaissance naar het Koning Boudewijnstadion bracht, de balans op van mijn nieuwsbrief. Mijn zoektocht naar de renaissance van de 22ste eeuw. Of hoe we van de volgende eeuw een bloeiende tijd kunnen maken. Voor mens en planeet.
De wekelijkse afspraak met jullie werd een oefening in hoop. En in lange termijn denken. Door naar de 22ste eeuw te kijken, hebben we het over de toekomst van generaties na ons. Van de kinderen van onze kinderen. Mijn dochter wordt 90 in 2100. Zal zij het nog meemaken, die renaissance?
I wonder.
De eerste stap van de nieuwsbrief bracht me naar Rome, op zoek naar de ware betekenis van het concept renaissance. Oog in oog met een tempeltje van Bramante werd ik herinnerd dat renaissance letterlijk wedergeboorte betekent. In het Italië van de 15de eeuw was dat de wedergeboorte van de kennis en kunde van de oude Romeinen.
De combinatie van de klassieke kennis met innovaties en ontdekkingen leidde tot een perspectiefwissel. Tot een andere kijk om de wereld te benaderen en begrijpen. De mens kwam centraal te staan. Dat zie je letterlijk in de kunst en architectuur van die tijd.
De perspectiefwissel waar we vandaag voor staan, zal over onze relatie met de natuur gaan, beschreef ik in enkele nieuwsbrieven. In plaats van onszelf boven de natuur te zetten, moeten we er weer deel van worden. We staan in verbinding met onze omgeving. We zijn natuur. We kunnen er bovendien iets bijzonder van leren. Wat? Dat verbinding en relaties centraal staan. Welkom in het post-antropoceen.
Geïnspireerd door de filosoof Timothy Morton, kwam ik bij de kunsten terecht. We moeten weer/meer leren voelen over het klimaat, schrijft Morton. Yes! We need to fall in love again, vult muzikant Brian Eno aan. Nog eens; Yes.
Ik trok mijn wandelschoenen aan en trok naar de oudste boom van het land. Daar werd ik herinnerd aan het feit dat deze nieuwsbrief over hoop moest gaan. En dat de klimaatcrisis eigenlijk een opportuniteit is. Om de wereld te re-framen, zoals Rebecca Solnit schrijft.
Dat is de echte uitdaging waar we voor staan. De mentaliteitswijziging.
Bij het vinden van de mentale knop spelen de kunsten een interessante rol spelen. Ze bieden niet alleen een andere blik, maar ook een andere ruimte voor dialoog.
🎶 🎶 Fredo’s Curated Weekly 🎶 🎶
Deze week de zonnige house & beats die de voorbije dagen door mijn boxen knalt.
De aandacht voor de natuur in deze nieuwsbrief trok veel nieuwe lezers aan. Andere lieten weten dat het toch wel veel over het klimaat ging. “Er zijn ook andere uitdagingen”, zei een trouwe lezer me.
Om die opmerking te begrijpen is het handig een beetje geschiedenis mee te krijgen.
Dertien jaar geleden dook ik de technologie wereld in. Ik richtte samen met mijn vennoot Bart “Gent M” op. Hiermee wilden we Gent als technologie-hotspot op de kaart zetten. Wat ons aantrok was de ambitie en de maakbaarheid die uit de tech scene kwam. Met een groepje vrienden organiseerde ik tientallen events en debatten (en feestjes). Steeds op en rond De (Waalse) Krook. Ons logo was letterlijk gepikt van het Wintercircus. Haha. Good times.
Door jarenlang debat en dialoog te organiseren, te luisteren naar experts, te praten met mensen in de zaal, werd me iets duidelijk: de mens is zijn weg kwijt in de digitale wereld. De innovaties en veranderingen gingen bijna uitsluitend meer over de consument, niet over de burger. Laat staan over de gemeenschap. Waar is de mens in dit verhaal? Het was een reden om mijn boek: Artificial Stupidity te schrijven, een pleidooi voor digitaal humanisme (2018).
Al die tijd stuurde ik nieuwsbrieven uit. Mijn trouwste lezers (hallo 🙋♂️) kennen mij dus als technologie-nerd. Ik ben nog steeds een geek. Maar enkel schrijven of denken over technologie werd te weinig. Mijn aandacht verschoof naar de systemen.
Voor de duidelijkheid; ik ben nog steeds gepassioneerd door digitale technologie. Door alles te herleiden tot 0 en 1, kunnen we systemen bouwen die de hele wereld rond gaan. Dat is niet alleen een magistrale uitvinding. Het is ook ronduit verbluffend.
Well done, humanity.
Maar wat we met die tech doen, roept wel veel vragen op. Kevin Kelly - een tech grootvader uit Silicon Valley - brengt hierin een interessante nuance aan. Hij maakt een onderscheid tussen tools en technologie. Tools zijn de dingen die we maken om dingen te maken, dixit Kelly. Technologie is “stuff it takes a system to make”.
Moraal van het verhaal. Je kan technologie bijna niet meer loskoppelen van de systemen. "Ninety-five percent of criticism on technology is actually criticism on capitalism" vertelde hij me onlangs in een interview.
Het is een reden waarom ik een brede blik hanteer in deze nieuwsbrief. Ik onderzoek zowel de economie als de filosofie. Zowel de natuur als de cultuur waarin we leven.
Maar er is nog een reden…
Vorige week deelde mijn ouders een foto van een kunstwerk in de family chat. Ze waren een weekje aan zee en zagen een groep beelden op het strand staan. Het was een installatie van kunstenares Nina Beier.
Een groep ruiters staat op een golfbreker. Ze staan er verlaten bij.
Op de foto staan ze nog droog. Hun blik vooruit.
Maar ze zitten vast.
En straks komen de golven.
Ze geven niet de indruk dat te weten.
Het beeld greep me direct naar de keel. Is dit hoe we met de toekomst omgaan?
Het lijkt soms zo.
Een andere benadering is door te luisteren naar de stem van de ongeborenen. Daarover schrijf ik de komende weken. Dan duik ik in de wondere wereld van Future Generations. Oh ja, er is hoop.
You are a (my) moral compass! Please, stay that way ;)